Informowanie o następstwach swoich publikacji jako sposób autopromocji nadawcy medialnego
DOI:
https://doi.org/10.33077/uw.24511617.ms.2019.1.87Słowa kluczowe:
autopromocja, informacja, media, następstwa, prasa, wizerunekAbstrakt
Artykuł pokazuje, jak nadawcy medialni wykorzystują komunikowanie o następstwach swoich publikacji do budowania pozytywnego obrazu publicznego. Cel: Przedstawienie najczęściej stosowanych w tym celu środków językowych, usytuowania badanych treści w strukturze przekazów oraz typów następstw publikacji, by na tej podstawie ustalić, z jakich powodów takie elementy przekazów są dla nadawców przydatne. Metody badań: Analiza funkcjonalna znaczeń słów, form gramatycznych i konstrukcji składniowych. Materiał badawczy stanowiły przekazy informacyjne nadawców medialnych różnego typu (prasowych, radiowych, telewizyjnych i internetowych), pochodzące z lat 2006–2018. Wyniki i wnioski: Typowe środki językowe informujące o następstwach publikacji to konstrukcje z przyimkiem po, a także słowa w rodzaju efekt, skutek, reakcja; częste było też określenie interwencja. Badane elementy chętnie umieszczano na pierwszym planie, np. w tytule, lidzie lub pierwszym akapicie korpusu tekstu prasowego czy internetowego, w czołówce radiowego serwisu informacyjnego lub w pierwszym newsie programu informacyjnego w telewizji. Jako konsekwencje swoich publikacji nadawcy medialni ukazują najogólniej zmniejszenie się zła lub przyrost dobra. Aby podkreślić znaczenie swych osiągnięć, nierzadko stosuje się środki perswazyjne, np. hiperbole z jednej strony podkreślające uciążliwość i długotrwałość problemów, z drugiej – uwypuklające szybkość i mnogość skutków podjęcia tematu przez medium. Nie wszystkie ukazywane następstwa publikacji to realne zmiany rzeczywistości. Komunikuje się także o reakcjach mentalnych (np. emocje) i komunikacyjnych (wypowiedzi), a także o działaniach przyszłych. Badania pokazały, że komunikowanie o następstwach własnych publikacji jest tak przydatne dla nadawców medialnych, ponieważ pozwala zaktywizować większość podstawowych strategii autoprezentacyjnych (ingracjację, autopromocję, egzemplifikację oraz intymidację). Wartość poznawcza: Artykuł zwiększa wiedzę o językowych sposobach autopromocji i autoprezentacji nadawców medialnych.
Bibliografia
Bralczyk, J. (1978). O leksykalnych wyznacznikach prawdziwościowej oceny sądów. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Goban-Klas, T. (2009). Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Bańko, M. (Red.). (2000). Inny słownik języka polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Jones, E., Pittman, T. (1982). In J. Suls, (Eds.), Toward a General Theory of Strategic Self-Presentation. In Psychological Perspectives on the Self, vol. 1, New Jersey–Londyn: Lawrence Erlbaum Associates.
Jupowicz-Ginalska, A. (2013). Medialna autopromocja – próba klasyfi kacji (rys teoretyczny). W M. Kaczmarczyk (Red.), Oblicza komunikacji społecznej. Wokół problematyki marketingu i public relations w nowoczesnym społeczeństwie (s. 93–114). Sosnowiec–Praha: Ofi cyna Wydawnicza „Humanitas” i Verbum.
Kajtoch, W. (2011). W świecie tabloidowych nagłówków. Ich retoryka oraz tworzony przez nie obraz rzeczywistości. W I. Kamińska-Szmaj, T. Piekot, M. Poprawa (Red.), Oblicza Komunikacji 4. Tabloidy, język, wartości, obraz świata (s. 119–138). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Rytel, D. (1982). Leksykalne środki wyrażania modalności w języku czeskim i polskim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo.
Pisarek, W. (Red.). (2006). Słownik terminologii medialnej. Kraków: Universitas.
Wolny-Zmorzyński, K., Kaliszewski, A., Furman, & W. (2009). Gatunki dziennikarskie. Teoria, praktyka, język. Warszawa: WAiP.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Publikacje na łamach „Studiów Medioznawczych” ukazują się na zasadach odpowiadających licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 (znanej również jako CC-BY).
